Boeken, columns

 

Arjuna Zorg en Coaching 

De reis van mijn geloof

Ik worstel al sinds mijn twintigste met mijn geloof. Er is een deel in me, dat devoot is, in God en bovennatuurlijke krachten gelooft en ook meerdere diepgaande spirituele ervaringen heeft. Maar ik miste, vroeger vooral, de kracht of het inzicht om dit voor het andere, het rationele deel in me, reëel te maken. Het rationele deel in me wil bewijzen en praktische relevantie zien. En dit deel is het merendeel aan het bewind in me. Dit rationele deel ondermijnde de inzichten, visies en beslissingen van mijn geloofsdeel. Het gaf een soort gespletenheid in me en veel twijfel.

In de loop van de tijd is hierin veel veranderd door zelfonderzoek, meditatie en spirituele oefeningen. Zoals bijvoorbeeld de oefening om voortdurend dank je wel te zeggen tegen het leven. Dat vind ik een hele fijne oefening om te doen en heeft veel negatieve denkpatronen in me opgelost. Een andere fijne oefening is mijn dagelijkse schrijfsessie als middel om tot mijn wezen te komen en zaken voor te leggen. Hierbij roep ik eerst Moeder Maria aan, daar heb ik gewoon gemakkelijk contact mee en via haar met mijn essentie, de vonk Gods. Daarna volg ik mijn schrijvende hand: hierbij stuur ik zelf vrijwel niet wat er op papier geschreven wordt. Ik sta open en schrijf gewoon mijn gedachten op. Ik krijg dan vaak een gevoel van contact met een andere dimensie in me en een heel warm gevoel in mijn hart. Het voelt voor mij als mijn contact met de Divine Mother of God de vader. Het schrijven gaat vaak gepaard met spontane inzichten, troost bij verdriet of kracht om bepaalde situaties aan te gaan.

Ik heb lange tijd twijfel gehad of dit niet zelf opgeroepen gevoelens waren en het dus niets met de spirituele wereld of met God van doen had. Maar daar er tegelijkertijd regelmatig wonderen in mijn leven gebeur(d)en, zoals inspirerende en bevestigende synchroniciteit of intuïtieve ingevingen die zakelijk of privé heel goed en verrassend uitpakten, begon ik de onredelijkheid van de twijfel steeds meer in te zien. In mijn alledaagse bewustzijn echter, waarin mijn ratio overheerste, werd dit inzicht, dit geloof in (en hulp van) de andere wereld telkens weer getorpedeerd en sloeg de twijfel weer toe. Ik kon de kloof niet (permanent) dichten. Dit was vaak pijnlijk. Dit voelt als de pijn van afgescheiden te zijn van het geheel, van mijn bron of anders gezegd van de Divine Mother/God de Vader.

Het wonder wil dat het leven me de laatste maanden op allerlei wijzen het ongelijk en zelfs de onredelijkheid van mijn ongeloof en twijfel spiegelt en me uitnodigt deze kloof nu definitief te overbruggen. Door een oud artikel over bidden, dat ik ‘toevallig’ tegen kwam bij opruimen, werden mijn ogen geopend en verschoof er iets in me. En nu ondersteunt mijn verstand mijn geloof regelmatig, terwijl het tot voor kort dit juist ondermijnde.

Het heerlijke van dit alles is dat nu het perspectief gloort om dit contact met God, het Leven of Divine Mother tot een levend principe in me te realiseren, waar ik op elk moment mee kan communiceren en steun, kracht of inzichten aan kan vragen. Het contact hiermee geeft een warm, levend gevoel en een stuk geborgenheid. Het geeft tegelijkertijd van nature een behoefte om te doen wat mijn wezen of God/het leven van me wil. Dat laatste weet ik wanneer mijn hart duidelijk ‘Ja’ zegt of blij wordt van een gedachte. Dat is op het scherp van de snede, want het ego is slim. Maar door veel oefening is dat onderscheid een stuk helderder geworden.

Het voelt nu alsof een nieuwe liefde of geliefde in mij woont, die ik zo vaak als ik wil kan opzoeken. Nu heb ik dat contact nog voornamelijk op de momenten op de dag dat ik in alle rust in communicatie met haar kan gaan. Op de rest van de dag is het nog een groot leerproces om er mee in contact te blijven en slaat de twijfel gewoon nog regelmatig toe. Het is nog een reis met vallen en opstaan, waarbij ik de aanwijzingen van mensen als Tolle, Mooji volg. Maar het geheel voelt totaal anders. De twijfel is er nog, soms heel hardnekkig, maar het geloof in de boodschappen van de spirituele wereld via mijn schrijfsessies of intuïtieve ingevingen is nu krachtiger geworden en voert steeds meer de boventoon. Ook al is het soms haaks op wat verstandig lijkt. Het voelt heel krachtig en goed om in het geloof te staan, zonder te weten, zonder houvast voor het ego, maar in contact met de vonk in mezelf die me met God verbindt. Het is zeer oncomfortabel en prachtig tegelijk.

Dit proces van groeien in mijn geloof gaat gepaard met intensieve testen en ook speelt het zich nu op meerdere terreinen van mijn leven af. Het is een reis, zonder eind waarschijnlijk. Omdat er telkens nieuwe zaken aan het licht komen, waarbij mijn denken, spraak of gedrag niet in lijn zijn met wat ik van binnen weet. Maar voor nu voel ik mij erg dankbaar voor deze toegang tot de bron van wijsheid, deze poort naar God. Het kleurt en draagt mijn leven en waar het hart van vol is, ….daar loopt de mond van over. Vandaar dat ik dit graag deel, ook al vind ik het ook erg spannend om dit te doen. Maar het is deel van mijn reis: te gaan staan in mijn geloof, te gaan staan in en voor Mijzelf.

Bart
November 2018